her güzel şey gibi..

tatilimin de sonu geldi. bitmesin bitemesin diye son gece kendimi göcek marinaya demirlemek istedim. üşenmeyip göcekten istanbula uçakla getirdiğim mis gibi midye dolmalarla tatili devam ettirmek istedim ama olmadı. güneşten marsık olayım, tatili elime koluma bakıp bakıp hatırlayayım dedim, öğlenlere kadar uyuyup 2lere kadar kahvaltı ettiğimiz için güneşi kaçırdım, yine olamadı. valizimi odamda hiç açmadan tutmak, her baktığımda her an tekrar gidebilirmişim gibi hissetmek istedim ama yarın iş için yine yeni yeniden karadeniz yolları gözüktüğünden o da olmadı.

bir güç var ya işte o güç benim hayatımda geçirdiğim en güzel tatilimi, o muhteşem evi, o mükemmel zamanları unutmamı istiyor. gerçekliğe adapte olayım, popom semalarda havalanmasın diye. ama unutmam da imkansız.

şeytan bir ara tatile çıktığımız 6 kişilik grubumuzu bir güzel dürttü. dedik ki, bu evi 6mız alalım; yazın istersek her hafta birimiz geliriz, istersek yine hep beraber geliriz. ama evin fiyatı tahminlerimizin 3 katı çıkınca durakladık. istanbulda yalı fiyatına göcekte dağ başında villa alınır mı dedik. vazgeçtik (sanki 3 katı olmasa hemen alacaktık ya neyse). hepimiz eve aşık olduk evet ama ben şahsen hem eve hem de göcek'in sakinliğine vuruldum. havaalanına ve fethiyeye yakın olması da cabası.

evet göcekte teknen yoksa bir hiçsin, kabul ama bir haftalık bir tatilin varsa ve amacın dinlenmekse, evinin önündeki kendine özel havuz en büyük denizden daha çekici gelebilir. evi anlatmakla uğraşmayı, tatilimin detaylarını başka bir posta bırakıyorum. kalbim göcekte kaldı demek istiyorum sadece..