route-in

güzel havaların sıcaklıkla alakası olmadığı tezine katılmakla katılmamak arasındayım bu ara.

eskiden, yaza karşı duyduğum nefreti ulu orta beyan etmekten çekinmez, sonbahar/ bahar'a derin bir özlem duyar, kış aylarına ise temkinli bir sempatiyle yanaşırdım. şimdi iliklerim ısınsın, kazaklardan kurtulayım, sezon öncesinde ucuz diye aldığım muhteşem rüzgarlığımı kullanabileyim diye güneşi arıyorum. yangın merdivenindeki kısa sigara molalarında fırsatını bulursam, ayçiçekleri gibi yüzümü güneşe dönüp duruyorum bir süre.. gölgelerde rüzgar ve soğuk varken; güneşin burnumda bırakacağı o silik pembeliğe hasretim. en yakın kısa tatilde şehir dışına çıkıp, gün boyu kitap okuyup, dalgaların sesiyle dinlenen bir insan olmaktan öte bir hayalim yok şu an.

aylar öncesinden takvimlerimize işaretlemiştik o günü. bir umut belki kız kıza gideriz diye. hedef kasaba kararındaki değişiklikler, uzaklık, yolu kat edeceğimiz vasıtalar konusundaki çeşitlilik vb. yüzünden planlarda hatrı sayılır farklılıklar oldu ve ben kendimi eksilttim. tek başına da gidilir mi acaba? diye düşünürken, başka "planımsı"lar hasıl oldu, ama bu sefer büyük bir kız grubu olabilme ihtimaline karşı çekimser kaldım. öznel olmasını tercih ederim her şekilde. konu en başta dinginlikten açılmışken hele. bakalım.

belki moda sahilinde yüz yıllar sonra taa ilkokuldayken beri hayal ettiğim şeyi kendime hediye etmemle (bacaklarımı kırmama yarayacak bir paten) az miktar aktiviteyle çeşnilendireceğim bir deniz kenarı seansı beni istanbulda kalmaya teşvik bile edebilir.

ama hayır hayır hayır. onu her zaman yapabilirim. her iş çıkışı 100 mt ilerideki dövüş sanatları ambiyansıyla dekore edilmiş spor salonuna (üye olunca tabi) gidebilir, terimi attıktan sonra bir koşu kendimi yeni alacağım rollerblade'lerimle sahile atabilirim. ama yukarıdaki resim gibi bir yerde olmak varken.. gitmek ve dinlenmek istiyorummmm. evet!