end of an era

ben böyle büyük değişikliklerde end of an era tabirini kullanmaktan hoşlanıyorum. öyle geliyor çünkü. bitti gider, kurumsal kip kendi başına kalır. yarın kurumsal iş hayatımın son günü. hayallerimi süslediğini söyleyemeyeceğim bir iş geldi beni buldu. yapar mıyım yapamaz mıyım, bundan bir sene sonra ne olur, bir işim olur mu çok da fazla düşünmeden kabul ettim (daralma anındaki bir kip, ormanda 10 "ay nolcak ya" gücündedir, düşünmeden atlayası gelir) şimdi hafif bir gerginlik var üstümde. gerçekleşmesine şuncacık gün kalmışken bende bir tedirginlik hasıl oldu. yola bu niyetle çıkmamışken e oldu olacak burdan başlayalım haleti ruhiyesiyle, bindik bir alamete... hayır plan yapabilen bir insan olsam keşke.. bundan 5 sene sonra kendimi hiçbir yerde göremiyorum ki? (flashforwarde gönderme: acaba ölecek miyim ondan mı?) şimdi neyin planını yapayım bu belirsizlikte.

...

yeni mekandaki ilk haftalardan tiksinirim her daim. yeni insanlar, yeni jargonlar.. üstelik bu sefer aşina gibi durup bir b.k bilmediğim bir kulvarda başlıyorum. riskleri var, ödülleri var.. bir de tanıdıkları bırakmak var.. gerçi n'olcak yaa (bıkkın kip modu) caddenin öteki tarafına transfer oluyorum; öğlen yemeklerinde buluşuruz. amaaaaaaan şu an itibariyle bıraktım hömörör bunaltı konuşmalarını. 10 ay sonra da işsiz kalırsam amerikadaki ev hanımı anneler gibi blogumdan para kazanırım. nedir ki (!). iş sadece bir çocuk yapıp post-partuma girmeye bakar; sonra ver elini post-partumdan nasıl çıktım içerikli kitaplar ve oluk oluk akan paralar.

bazen diyorum ki burda değil de barbados'ta doğmuş olsam, en büyük hayalim adada derme çatma bi kulübede yaşlanmaktan ibaret olsa.

battı batar, gitti gider, bu devran da burada biter.