başkalarının hayatları

mevsim kış, günlerden alalade bir gün.. internette yazılarını okumaktan zevk aldığım birini keşfettim. az biraz sosyalistti, farklı geldi. istanbul üni.den mezundu ama izmirliydi. ne okuduğunu hiçbir zaman öğrenemedim, yazmadı. bir ilişkisi vardı, evlendi, sonra benim onun yazdıklarını takip ettiğim süre zarfında anne de oldu. hem de ikiz. ve bu arada hep yazdı yazdı yazdı. ben de okudum, okudum, okudum, hem de müthiş bir keyifle. bazı düşüncelerine katılmadım, bazılarını ise çok hafif buldum. ama takip ettim yılmadım. sonra ne olduysa bir gün -bugün- bir yazısını okudum. tanımadığım o kadının, tanımadığım kocasını terk edişinin yazısını; nedenini niçinini okudum. üzüldüm. üzüldüm demek hafif kalacak, yıkıldım. daha önce aralarındaki aşka imrenmiş, çocuklarıyla çizdikleri mutluluk tablosuna bakıp umut etmiştim; "inşallah bir gün benim de.." diye. ve şimdi bitiyordu. o kadın, o 10 senelik aşkını terkediyordu. beynimden vurulmuşa döndüm, "nedennnn??" diye sormak istedim. akıl vermek istedim, "yapma" demek istedim, bebeklerini düşündüm, içim parçalandı. ama soramadım, söyleyemedim, engel olamadım; çünkü beni tanımıyordu, çünkü ben, yıllardır hayatımda olan o kadını aslında tanımıyordum.

başkalarının hayatlarını yaşıyorum. yalandan. kendimi kaptırıyorum. sanki sessiz bir süs eşyası gibiyim salonlarında, ofislerindeki masanın üstündeki vazoyum. sessiz bir yandaşım onlar için. mükemmel bir dinleyiciyim ama akıl fikir veremeyenim. kendi acılarımı, umutlarımı unutup, onlarınkini yaşayanım. bilinmiyor, tanınmıyorum.

bir gün karşısına çıksam o kadın hakkında susmadan saatlerce konuşabilirim. çocukların ilk dişi çıktığı zamanı hatırlatırım; şaşırır. tamamen bir yabancının hayatına bu kadar hakim olmasını garipser mi, yoksa önemsendiğini düşünüp sevinir mi? "yapma, terk etme kocanı " desem, "sana ne" demez mi? biri beni yolda çevirse bunları dese ben onu evire çevire dövmek istemez miyim?

peki o zaman neden başkalarının hayatları?