baryam

bir baryam vardı ona n'oldu?

neyse ne. bayram benim için sabahın köründe uyanmanın getirisiyle her sene eziyet olarak başlar ama bir yandan da mutluluk kaynağıdır hep. o uzuuun kuş sütünün eksik olmadığı kahvaltımız, kahvaltı sonrası bayramlıklarımızı giyinip (annem bu sene bana bayramlık hırka almış mesela) büyükten küçüğe sıraya dizilip büyüklerin elini öpmemiz (kardeşime hayvani harçlık verdim bu sene yaşadı kerata, hem de elimi öperken sakladım böyle eski usulden), sonra da arabaya binip teyze üstü babane ziyaretlerimiz. ailenin bir kısmı izmirde olduğundan tam takım aile dolu geçmese de yine de pek bir mutlu mesut aile pozları yaşıyoruz.

işte ben bayramları bir yandan sevmiyorum bir yandan da seviyorum. her sene değişiyor. yine de bayramın ilk gününün sonunda kardeşimle soluğu kadıköyde bir barda almak herhalde en aksatmadığımız ve dört gözle beklediğimiz gelenek.

2. günden sonra bayramı satabilmek de ayrı bir keyif.. ama bu sefer bayram kısa sürdü be ya.. baksana cumartesi geldi şimdiden. ne anladım ki ben bundan. diyanete söyleyelim 7 gün olsun bayramlar. yetmiyo.