çiz

yandaki çocuğu çizdim bugün telefonda konuşurken. mavi tükenmez kalemle. ama sonra fotoşopta temizledim etrafında bir sürü imza mimza vardı. standart zaten benim elim anca telefondayken ufak not kağıtlarına ya da önemli bir yazı yazmam gerekiyorsa defterin köşesinde çizebiliyor. çiziyor demeyelim de karalıyor. sıkıldığında ismini milyor farklı şekilde altalta yazan bir insanım sonuçta. kocaman 70*100 karakalemler döktürdüğüm günler (yıllar) çok geride kaldı. artık anca çöpe giden kağıtlarda yaşatıyorum bu özlemimi. bir şeye de benzemiyorlar çoğunlukla.

hani şu 10*10 kutuluk bir kare çizilir de içini yatayda 2 kutu, çaprazda 1 kutu atlayarak 100 e kadar doldurmaya çalışırsınız. hah işte ondan falan yapıyorum. kutu doldur, karala, fotoşopta temizle.. o kadar işsizim şu an şirkette. yine de en azından çiziktirebilmek güzel. yağlı boya tablolar yarattığım dönemleri özlemiyor muyum? tabii, ama onlar hep bana kötü gelirdi daha iyi daha iyi olmak isterdim. şimdi öyle bir gayem yok. yeteneğim de azaldı zaten. gerçekten de insan çizmedikçe, kalem tutmadıkça çizimi kötüleşiyor.

ben mesela kağıt kalemle bir tek ufak not almak için yazı yazarım. üniversiteden sonra dolu bir sayfa yazı yazmamışımdır. ve bundan dolayı da (benim teorim) el yazım o kadar okunmaz bir hal almış ki (kerata), geçenlerde anneme post-it'le not bırakacaktım 2 kere yazmak zorunda kaldım. alt tarafı da "annem siyah paltomu kaldırmışsın, bulamadım. donarak ölürsem bugün senin suçun, sevgiler kızın" yazmıştım. ben bile okuyamadım. gerçi ilkokulda bile öyle inci gibi değildi el yazım. kargacık burgacık. bir de arada el yazımı düzeltmek için çok uğraş verdiğim için karaktersiz bir hale büründü uzun uzun rahat rahat yazamaz oldum. halbuki bırak bir karakteri olsun değil mi? günün birinde birini öldürsem cebinden yazdığım bir mektup çıksa bana bağlayamazlar, o kadar.