bulşit

dingin bir bayram tatili sonrası korkunç geçen bir iş haftasının en güzel yanı olan karadenizden dönüş sonrası yine yeniden beraberiz sevgili okuyucularım..
insan adeta kuş misali bir orda bir burada olabiliyor. bazen istiyor ki hep burda olsun hiç orda olmasın. bazen o "orda" değişkeni güzel bir yer oluyor, misal çeşme, bu sefer de hep orda olsun istiyor. dengesiziz netekim. kimilerinden daha az kimilerinden daha çok. bazılarınınsa yakınından bile geçemeyiz onlar fezayı bile dengesizlikleriyle ters yüz ederler. güneşli bir temmuz gününü diz boyu çamurda yürümek zorunda kaldığınız kapkara bir ocak gecesine çevirirler.

bazen de size herşeyleri yazasım anlatasım geliyor. neler oldu, neler oluyor, neler olacak.. işimdeki dertleri paylaşasım var. en detayıyla hem de.. şundan tiksiniyorum, şunun gibi olmak istiyorum diyesim var.. bilmemkim beye kafa atmamak için kendimi zor tutuyorum diye yazasım var. ama imtina ediyorum doğal olarak. ne de olsa bu ortam sanal ortam..

modada cafe açasım geliyor bazen de mesela. ama yemez. yer mi hiç? mafyayla nasıl uğraşacaksın, şu projeyi psikolojik olarak kaldıramazken?

sonra gelecekle ilgili çekincelerim var. ne olur bana, ne zamana kadar devam ederim böyle? sonsuza kadar etsem bir yararı olur mu ki? benden adam olur mu gibi? daha bir bok olmadım çünkü, ve malesef bundan adım gibi eminim.. yaş 30'a bir kaç kala..

her bir şeyler pek bir boktan ama yine de buna rağmen iş dışındaki diğer konularda optimistim hiç olmadığım kadar. başka türlüsü kurtarmaz çünkü şu an beni. deniz bugün "inanamıyorum sana nasıl bu kadar olumlu olabiliyorsun?" dedi. konu tabi ki çok abuk başka bir konuydu ama.. olmasam yapamam ki? numaradan mı? kendimi mi kandırıyorum bilmiyorum.. aslında bal biliyorum da size söylemem..

böyle ulu orta söylenir mi bilmiyorum ama, (ayıptır söylemesi diyelim klişesinden) varşovadan aldığım votkadan koydum kendime. kocaman bir bardakta hem de. mis gibi otlu votka. gerçekten içinde bir dal çimen var ya.. biraz daha huzur buldum böylece. görsen çatlıyorum böyle koltukta. o kadar. zaten bugün dönüş yolundaki benzin/sigara molalarında biri "kusura bakma ama çok sevimlisin bu akşam, sürekli gülüyorsun neden?" dedi. ayol neden kusura bakayım, deliye bak. "istanbul'a dönüyorum ondan" dedim. perşembeleri öğleden sonradan itibaren geri saymak nedir öğrendim.. evet perşembeleri "happy day" im benim. bir de yol boyu işten bahsedilmese..

sonracığıma, pide yediğimiz yerde bir gazetenin autoshow ekini okudum. inanılmaz canım çekti. gitmek görmek istedim. bu sene 70ten fazla yeni / rötuşlanmış model çıkıyormuş piyasaya. boru mu? qashqai'ıma da imaj yapmışlar 7 kişilik aile boyu olmuş. neyse zaten o kadar kalabalık ailem olacak yaşa gelinceye kadar anca biriktirebilirim onu alacak parayı. zaten 7 kişilik aile ne demek? ana baba birer tane olsalar 5 çocuk eder. karun olsan 5 çocuk göçertir adamı. brangelina'yı tenzih ederim. onlar 8ler ve fakir olduklarını da hiiiiç sanmıyorum.

ne diyordum? autoshow'a gitmek istedim gazeteye bakarken ama sonra o kalabalıkta düşündüm kendimi. hareket edemediğimi, saatlerimi verip hiç bir arabaya dokunamadığımı falan. vazgeçtim hemen.

benden bu kadar saçmalık yeter gece gece. şimdi gidip karpuz keseceğim. öpüldünüz!


soru editi: benim bu blog yazdığım yerde hizalama, font seçme falan butonları vardı eskiden kaybolmuşlar noldu ayol onlara?